“Voel de levenskracht in je”, dat zei yoga-Frank na een intensieve oefening. En – verbazing!- ik voelde de oerkracht in me, ik werd één met die kracht. Rustig én sterk. Los én stevig tegelijk. Ik begreep eindelijk, eindelijk! wat hij bedoelde. Want deze oefening doe ik vaak tijdens mijn wekelijkse yogales. En tot voor kort was het vooral pijnlijk.  Benen die niet willen strekken, een onderrug die niet meebeweegt, armen die zó zwaar voelen. Door mijn hoofd zoemde: “Hoe blijf ik staan? Val ik niet om? Hoe houd ik dit vol?”

Ik hield vol, ik bleef staan, mijn lijf gaf zich over. En het voelde geweldig. Ik denk er elke dag aan. De oerkracht blijft bij me.