Ik heb al een tijdje niet geschreven. En dat is voor mij niet zo gezond. Want schrijven helpt mij bij het herstellen van balans. Schrijven is als stilstaan. Als ademhalen. Als lichaam voelen. Als omgeving ervaren. Adem in, adem uit. Adem in, adem uit. Ik plaats mezelf in de ruimte. Leef het leven volwaardig, word weer één geheel: lijf, hoofd, hart. En dan, als vanzelf doorbreek ik de zelfgecreëerde gevangenis van ‘doorgaan’. Dingen doen, dingen blijven doen.
De zon schijnt, de appelbloesem bloeit. De lente begint en de wereld gaat open. Ook ik doe weer mee. Ik ben er weer.