over de winst van littekens

Gisteren was een geweldige dag. Lopend over straat, voelde ik de toevoegde waarde van mijn eigen kwetsbaarheid: persoonlijk en professioneel. Het ging als volgt:

De zon schijnt, ik wandel over de Nieuwe Gracht te Haarlem, benen bloot. Langs mij fietst een mooie moeder met kind, een schattig blond meisje van jaar of zes, een plaatje. Ze kijkt naar mijn benen, haar blik blijft hangen. Terwijl haar moeder rustig doorfietst, verplaatst het meisje haar blik omhoog, ze kijkt me schuchter aan, ik glimlach terug. En vervolgens gaat haar blik weer naar mijn benen.

Moeder en meisje verdwijnen langzaam uit mijn blikveld, mijn aandacht is bij het kijkende kind. Ik weet dat ze iets ongebruikelijks heeft gezien. Mijn blote benen met brandwondlittekens. Wat gebeurt er nu in haar hoofdje? Ik stel me voor dat het tonen van mijn littekens, als de normaalste zaak van de wereld, dit kind een nieuwe blik geeft. Iets in de zin van: ”O, perfect zijn hoeft dus niet. Dus ik mag er zijn, alles van mij is welkom”. En ineens voel ik de potentiële kracht van mijn eigen kwetsbaarheid. Het maakt me warm en vrolijk van binnen. Mijn glimlach wordt steeds breder.

Natuurlijk weet ik niet of het meisje tot dit inzicht is gekomen. Maar mijn benen en mijn glimlach zal ze niet vergeten. Bij haar is ergens een deur geopend. En voor mijzelf? Een bevestiging. Het is echt oké om professioneel gebruik te maken van mijn persoonlijke kwetsbaarheid. De deur mag open.

Gerelateerde blogs – terug in de tijd
Hoe gaat het nu met je?
Blik op de werkelijkheid
Ik ben er nog