een persoonlijke vertelling
Op 5 december, de dag dat Nelson Mandela overleed wist ik het. In 2014 stap ik volledig in het licht. Ik herinnerde me namelijk die magistrale zin in zijn inauguratierede.
Het is ons licht, niet de duisternis, waar we het allerbangste voor zijn
In het licht staan, gisteravond was zo’n moment. Op het podium van het Patronaat zong ik met Sylvia een duet “Where did our love go” van de Supremes. Op de achtergrond stond en klonk het fantastische Popkoor Haarlem.
Wat als …
Tijdens de opkomst van het popkoor zag ik het al, de zaal was goed gevuld. Met z’n 50-en namen we onze plekken in. Een aantal weken eerder, tijdens de repetities, kreeg ik op dit zelfde podium twee epileptische aanvallen. Dat kan me gebeuren, het zit in mijn pakketje. “Maar, wat als dit gebeurt terwijl ik zing? Terwijl ik midden op het podium sta? Een stille, kwetsbare vraag. Geen ruimte geven aan de angst, dat was mijn eerste strategie.
Tot de zondagochtend voor het optreden. Ik werd wakker, mijn lijf vertelde me dat ik de avond ervoor mijn medicatie was vergeten. Onbewuste zelf sabotage? De stille vraag werd dringend. “Wat als .…”. Het antwoord kwam snel. “Ook dan vergaat de wereld niet. En je wilde toch volop in het licht?” Daarna was het klaar. Want alle Popkoor vrienden en vriendinnen bleven rustig, zonder zorgelijke vragen. Het gaf me vertrouwen. Dank!
Spotlights
En dan sta ik vooraan. De eerste tonen van het nummer klinken, ik ben blij en relaxed. Het is goed en het gaat goed. Zingen op een podium, midden in de spotlights, het is heerlijk.
foto door: Steven Kroon