Perfectionisten staan alleen. 
Ben ik een perfectionist? Dat was ik wel. Het slaapt ergens van binnen. Winterslaap? Houwen zo. Meer aanwezig is de motor die zegt: wees sterk!  Zorg voor jezelf, zorg dat je ‘slaagt’, je moet het alleen doen. Dat soort innerlijk geprietpraat. Begrijp me niet verkeerd. Die innerlijke berichten zijn vaak nuttig. Het is een fantastisch systeem om jezelf te helpen, juist als het even tegenzit. Alleen soms zit het ook in de weg. Bijvoorbeeld als je wel wat hulp kan gebruiken. En je niet weet hoe je daarom kan vragen. Of, als mensen je gaan helpen en je niet weet hoe je deze hulp vriendelijk ontvangt.

Je kan je conclusies trekken. Hulp vragen en ontvangen is niet mijn natuurlijke kwaliteit. Maar ik leer! Dankzij de mensen om mij heen. En hier ben ik, mijn voeten op de grond. Met alles wat mij mens maakt. Ik neem het hele pakketje mee naar mijn klanten, naar mijn contacten, naar mijn vrienden. Ik laat me zien, zoal ik ben. Het beeld hoeft niet opgepoetst. Ik glim vanzelf.

Er hoeft steeds minder, er mag steeds meer.